Kabuğumu Kırdım! Aileme Açıldım!

Ne kadar da şaşırtıcı değil mi? Evet bir anlık oldu ve bitti. Aslında uzun süredir bunu yapmayı düşünüyordum ki vakti geldiğine inanmıştım. Aslında doğru zamanı bekliyordum bir nevi. Yani her şeyin yoluna girdiği o zamanı bekle bekle ölmüştüm sanırım ama bunu beklemenin artık aptallıktan başka bir şey olmadığını düşünmeye başladığım anlardan biriydi. Babamla yaşadığım küçük çaplı bir sorun vardı ve bunu konuşmak için evden çıktık. Açıkçası tedirgindim ve şakayla karışık hayırdır Şehzade Mustafa gibi benimde sonuma mı gidiyoruz?demiştim ve gülüştük ortam yumuşadı biraz laf lafı konu konuyu açtı bir an şu diyalog yaşandı aramızda:
  ...
 S: Ben kendi dünyamda çok mutluyum baba. Orada yalanlar yok, aldatılan insanlar yok,dürüst kişilerden oluşan bir dünya. Benim dünyam, benim hayallerim, benim kurgularım. Herkesin kendine ait bir dünyası vardır o dünyada sadece ben varım birde sevdiğim kişi olacak.
B: Kim bu kız .. Bey'in kızı mı yoksa bu?
S: Kız olduğunu kim söyledi ki!
B: Sen kabul etmişsen bizede saygı duymak düşer bir bayanda olabilir.
S: Ya ikisi de değiilse!

Biraz sessizlikten sonra bir adamı mı seviyorsun dedi ve gülümsedi. Neden olmasın? dedim. Çünkü artık sonuna gelmiş ve bir şeyler hakkında konuşmalıydım. Beni öğrendikçe nefret edeceksin belki eskisi gibi sevmeyeceksin bile dedim oysa ben kendimi kabullenirken size çok söylemek istedim dedim ama çekindim dedim. Derken babam atağa geçti ve beni damarlarımdan vuran o cümleleri kurdu:

  "Sen benim oğlumsun, canımsın, senden ne nefret ederim ne de iğrenirim. Neden en başında anlatmadın neden en başında gelip birlikte aşmadık bunları. Ne olursan ol, ne yaşarsan yaşa, kimi seversen sev ama benim karşıma bir erkekle gelme." dedi. Burda bitti mi sanıyorsunuz bitmedi. Burdan sonrası asıl en çok zorlayan kısımlardı daha önce herhangi bir birlikteliğim olup olmadığını sordu e tabi bende gaza geldim ama fazlasına değil. Hiç kimse olmadı dedim- yazar burda parantez açıp olayın boyutunu taşımak istiyor. Çünkü olay akışı sırasında geçerken yazar bir yandan da elinde peçeteyle hüngür hüngür ağlıyor. Ağlamak güzel eylemde sonradan düşününce kendimi iyice ezik, düşkün ve aciz göstermişim diyip kendime çok kızdım.Doğru mu yaptım bilmiyorum ama ağlayıp rahatladım.- Abartısız 1 saate yakın konuştuk ve babam bana her zaman destek olacağını söyledi - yazar bir parantez daha açıp sizi şaşırtmaya devam eder. Hatta ne dese beğenirsiniz, bir kızla yatmayı denedin mi denemediysen biriyle yat dedi. AY BEN ŞOK!?- Bunun ne bir tercih, ne bir yönelim olduğunu ona açıkladım babam çok çabuk kabullendi oysa annem biraz zorlanacağız sanırım. Ona babam söylemiş. Söyleme dediğim halde. Annemle bu süreç biraz zor aşılacak gibi ama annedir kıyamıyorum bir kereye mahsus bir doktora gitmeye söz verdim. Çünkü kendini paralayacak neredeyse.
Bana en çok dokunan sözü şu oldu:

"Senin güçlü duruşuna aldandım, hep güçlüydün içine kapanıktın, o güçlü duruşun bakışın hiç bir şeyi sezmeme izin vermemiş. Senin içinde fırtınalar koparken ben görememişim. Oysa sen nelerle mucadele ederken ben aldanmışım. Ben her şeyi senle paylaştığımı düşünüyordum ama öyle değilmiş. Benim oğlum neyle mücadele ediyormuş bense her şey normal sanıp,anlamıyormuşum." dedi ve bundan sonra sarılıp bir güzel ağlaştık.

Şimdi tek temennim bu sürecin hızlı bir şekilde geçip gitmesi. eğer takılıp kalırlarsa benim için en zorlu süreç işte o zaman başlıyor.

Peki ya şimdi ne olacak diyoruz değil mi? İşte benimde en çok merak ettiğim nokta bu?
 Güneş benim için yine doğacak mı? Ya hayat eskisinden daha mı iyi olacak? Ve zaman bunların en güzel ilacı...

Şimdi bu ağaç kadar göz önünde hissediyorum kendimi.Hayattaki dik duruşumu ve güçlü yapımı hiçbir zaman bozmayacağım.
İşte bu zor anımda yanımda olan eşim, biricik sevgilim sayesinde her şeyi o kadar rahat atlatacağıma inanıyorum ki bu  güven duygusu benim için daha çok önemli.

Ve son olarak da en sevdiğim bir şarkıyla iyi geceler dilemek istiyorum. Her şeye Gücüm Yetene kadar dayanacağım!

Savaş... :)